't Was wat: 't Is 1967 en Them (lees: Van Morrison en The Blizzards) zullen een serie optredens verzorgen in Nederland, volgens Hitweek. Ongelooflijk eigenlijk: de beste Nederlandse bluesband en de beste zanger van de wereld, al tijden nr. 1 op mijn wekelijkse persoonlijke top 10 (waaraan meer tijd en energie werd besteed dan aan het huiswerk....).

Dat betekende dus: kaartjes zien te krijgen en dat lukte. Op de bewuste zaterdag in maart 1967 vertrok ik per trein vanaf het Friese platteland naar de grote hoofdstad: Amsterdam, al waar een penvriendin (ja, die had je in die tijd!) me afhaalde van het station. En 's avonds op naar het Spinoza Lyceum, met de tram (nieuw voor deze plattelandsjongen).

En toen maar wachten en veel duwen en trekken, maar uiteindelijk: Van The Man en The Blizzards! Ik kon 'm bijna aanraken, stond helemaal voor aan. Maar voor we het in de gaten hadden, was het "optreden" al weer afgelopen: slechts drie (!) nummers en iedereen kon weer gaan...... .

Toen ik Hitweek 26 van 16 maart 1967 de recensie las (zie bijlage) en het artikel over de "Them Knoeiboel" (zie hieronder), wist ik het wel: ik zou wel eens een tour organiseren die stond als een huis! Was mijn buurjongen niet manager van de één of andere bluesgroep? Dus, in al mijn naiviteit en onschuld, Van Morrison een brief geschreven dat ik het wel eens beter zou organiseren. Tot mijn verbazing werd dat een hele briefwisseling (die, de eerlijkheid gebied me dat te zeggen, voor het grootste gedeelte door Mrs. Violet Morrison werd afgehandeld).

Dorus (die manager van die bluesgroep) en ik dus aan het werk. Dat viel nog niet mee: wij vonden Van Morrison dan wel geweldig, maar niet iedere zaaleigenaar was daarvan overtuigd. Toch vorderde alles langzaam, nummers werden ingestudeerd en wij bleven stad en land afbellen. Op een zeker moment nam iemand van de Them fanclub contact met ons op: zij wilden wel helpen organiseren. Dus wij op een avond naar Harderwijk, alwaar enkele leden bijeen waren. Aan 't eind vande avond nog niets concreets, erg vaag allemaal. Veel blabla. Niets voor ons nuchtere Friezen. Misten ook nog de trein naar huis, zodat ik 's morgens om 6 uur echt niet op mijn werk kon komen, moest ik dat ook nog regelen.

Enfin, er gebeurde enige tijd niets, op een artikeltje in Hitweek na, dat de Them fanclub een tour met Van zou verzorgen, met de Bintangs en Art 461. Heel verrassend. Maar wij hoorden er niets meer van.

Totdat er iets gebeurde wat mij bijna mijn baan bij de PTT kostte: op een zekere middag werd ik bij het loket weggeroepen (ik werkte op het postkantoor in Wolvega) omdat er telefoon voor mij was. Notabene op het speciale telegraaf toestel (we hadden natuurlijk toen geen telex, fax of zoiets, telegrammen werden "overgesproken" via een speciaal telefoonnummer wat ook alleen maar daarvoor gebruikt mocht worden, maar de telefoniste van "Internationaal" had daar blijkbaar geen boodschap aan). Dat kostte me ook nog bijna mijn baan….., ‘t was notabene ook nog een collect (dat was nog het ergste....) Het bleek een gesprek uit Engeland te zijn ene Van Morrison……: hoe zat het met die tour en ging dat allemaal nog door? Na even naar adem te hebben gehapt kon ik hem vertellen dat de Them fanclub de organisatie had overgenomen en verwees hem naar hen. Van heeft nooit contact met hen opgenomen en is zo ongeveer direct naar de States vertrokken. De rest is geschiedenis: Van werd nog beroemder, ik werd manager van de al eerder genoemde bluesgroep, maakten enkele singles en werden ook wereldberoemd: in Friesland.

Boze tongen beweren overigens, dat dit akkefietje Van's carriere op het juiste moment de juiste wending heeft gegeven............

Omdat natuurlijk lang niet iedereen dit verhaal gelooft: hieronder het bewijs!

 

 

            HOME